2003 Yılının soğuk bir kış günü, sabahın erken saatinde Adana"ya görev yaptığım okula gidiyordum. Bindiğim taşıtın içi oldukça sıcak, hafif bir müzik sesi, bir müddet sonra uykumuzun gelmesi kaçınılmazdı. Kozan şehir çıkışında portakal bahçelerine çalışmaya giden insanlar görmüştüm. Üstü açık bir taşıtta, buz gibi havada, soğuktan korunabilmek için içeri iyice sinmişlerdi. Onları görünce yıllar öncesine akıverdi zihnim. Yüzlerine bakamadım. Gözlerinden bizlerle ilgili ne düşündüklerini anlamak istemedim. Nereden bil sinlerdi ki benimde o çile çemberinden geçtiğimi. Yıllarca bizlerde o üstü açık taşıtlarda, soğuk, yağmurlu havalarda, çamurlu bahçelerde çalışmıştık. Soğuktan mosmor olmuş ellerimizi nefeslerimizle çok ısıtmıştık. Öğrenciliğimizin tatil günleri bahçelerde, tarlalarda geçmişti, bu gün Kozan"a değer katan birçok insan gibi. Kozan"ın doğu yönündeki dağların tamamını gezmiştik. Küçük su kaynakları, yağmurda sığınacak kaya kovukları ve tarihi kalıntıları nerelerdedir hale biliriz. Kara buza köyünden bağlar bölgesine kadar bütün bahçeleri dolaşmışızdır, birkaç kuş vurabilmek için, bıkmadan usanmadan. Kozan kalesinde kimsenin bilmediği mağaralara girmişizdir düşünmeden, çocuk cesaretiyle. İmam-Hatip Lisesi"nde okumuştuk Üstün sokağın çamurlu halini bize sormalı. Bindiğimiz bisikletten on metrede bir iner çamurunu temizlerdik, tekerleri dönsün diye. Okulumuzun bahçesine bu günkü çam ağaçlarını bizler dikmiştik. Onlarla birlikte ümitlerimizi ve hayallerimizi de dikmiştik adeta. Zaman geldi o ağaçları kesmek isteyenler oldu, ümit ve hayallerimizi kesmek istedikleri gibi. Coğrafya öğretmeni Mahmut hocamız vardı. Nam-ı değer deli Mahmut derlerdi. Ama yıllar sonra anladım ki, hayatıma pozitif yön veren en akıllı insanlardan biriydi. Bizler gibi fakir aile çocuklarının okumaları için her şeyi söylerdi. O"nun argolu sözleri bizim adam olmamız için, zihinsel birer bombardımandı. Bu gün ki göç yolundaki binalar yokken, yeni yapılan birkaç eve bakar” neden bu verimli arazilere bina yapıyorsunuz, gidin karşı yamaçlara yapın” diye öfkeyle söylenirdi. Tabi bunları söylerken de meşhur edebi sözlerini sıralardı. O"nun işaret ettiği yerlerde şimdi toki evleri var. Hocamızı rahmetle anıyorum.

Üniversite okumak için gurbetlere gittik. Tatili özlemle beklerdik. Türkiye"nin en önemli şehirlerin de okumamıza rağmen. Orda her şey vardı ama Kozan"da bize değer katan çok şey vardı. Odamızın duvarına, dolabımızın kapağına Kozan resimleri asardık. Bize kart gönderenler Kozan resimleri gönderirlerdi özlemimizi azaltmak için. Arkadaşlarımıza bu resimleri gösterirken ne duygular yaşardık. Hani bir Vizontele filmi vardı. Yaşadığı yerin kıymetini ifade etmek için, adam “İnsanın memleketi neden güzeldir bilir misin? Çünkü memleketi olduğu için” diyordu. Kişiye memleketi de güzeldir köyü de. Hanımının beline ip bağlayıp, uçuruma uzatarak ekin biçtirse bile.
Kayseri de öğrencilik yıllarım. Kozanlı olduğumu öğrenen biri,” yılanla çuvala girenlerden misin? “deyince neyi kastettiğini anlamadığımdan yüzüne tuhaf bir şekilde bakakalmıştım. Yine bir gün Kozanlı olduğumu söyleyince “sizin memlekette dine imana neden çok küfrediyorlar “ diye soran kişiye maalesef yeterince cevap verememiştim. Ne yazık ki hala insanlarımızdan küfredenler var, yaş farkı olmaksızın. Neden Kozanlı böyle tanınıyordu. Memleketimle ilgili sevinip, mutlu olacağım şeyler yok muydu? Yoksa hala Kozanlılar yaşadıkları gurbette bunları mı duyuyor, Kozanlı böyle mi tanınıyor.

Şu yaşadığım olayı unutmam mümkün mü? Yıl 1988 Ankara da görev yapmaktayım. Televizyon bir gün öncesinden Program tanıtımı yaparken Kozan"dan bahsediyor. İçimi bir sevinç kaplıyor. O gün tüm öğretmen arkadaşlarıma bu akşam Kozanı gösterecek lütfen izleyin diyorum. Öyle bir program yayınlanıyor ki ertesi gün sabah okula gittiğimde öğretmenler odasında masanın üzerine bir mendil açmışlar” Allah rızası için Huzeyfe Beye yardım” diye espri yapmalarını bir daha asla yaşamak istemem. Sahiden biz Kozanlılar bunu hak ediyor muyuz?

Bu gün Türkiye"nin her yerin de Kozanlı var. İnternet denen harika bir iletişim imkânı mevcut. Kozan değişiyor, güzel şeyler hayata yansıyor. Her olumlu değişim dışarıda ki insanımızı da sevindiriyor. Bu gün şehrimizde binlerce insan bilgisini emeğine, emeğini alın terine dönüştürerek daha güzel bir ortam oluşturmak için gayret gösteriyor. Binlerce insanımız gurbetten, memleketine döneceği günün özlemini taşıyor. Yıkmaya çalışarak yanlış Kozanlı imajını, bilgileriyle, dostluklarıyla, güven duygularıyla, adam gibi adamlıklarıyla. Son yıllarda bize gelen her kes bizi severek gidiyor, tüm güzellikleri gittikleri yere taşıyarak. Bu gün artık büyük düşünüp, büyük sözler söylüyoruz, bir kültür kenti olalım istiyoruz. Bunun için öncelikle kent kültürünü oluşturmamız gerektiğine inanıyorum. Bunu başarabilirsek, gelecek nesle en büyük mirası bırakmış olacağımızı düşünüyorum. Bu konuyu bir başka yazımızda paylaşmak dileğiyle.

Selam olsun kendi gurbette olupta, gönlü Kozan da olanlara. Selam olsun Kozan için taş üstüne taş koyanlara