İnsan hayatı daima hayal ettiği, düşlediği ve istediği gibi yaşamak ister. O hayatın sürprizlerine hiç de hazır değildir. Ağır yük taşımak, sabrını taşırmak istemez. “Her şey gönlünce olsun” sözü onun için temenniden öte çok anlam ifade eder. Çünkü gönlünden geçenler bir kavuşma isteğidir tüm özlediklerine. Hep bir meltem bekler, hayatında yer yoktur şiddetli fırtınalara. Oysa her şeye hazır olmalı değil mi insan? Hayatı yaşanabilir hale getirmek için. Derler ki seher vakti bülbül figan etmez, batmayınca gülün dikenleri. Sahi aşk neye yarardı, çilesi olmasaydı maşukun. Gerçekten ne de çok şeye hazır değiliz, düşünmeye bir fırsat bulabilsek.

  Ne fakirliğe hazırız, ne de zenginliğe.  Üzülmeye hazır olmadığımız gibi ne de coşku dolu sevince. Bu nedenle üzüntüyü de abartırız, sevinicide. Velhasıl hayatın içinde olan birçok olaya hep hazırlıksız yakalanırız beklemediğimiz bir anda. Aslında hiç de bilgisiz değilizdir ansızın gelenlere. Örneğin çok sık cenaze haberi gelir. Bazılarına katılır biraz düşünür, sonra bana daha uzak der, kaldığımız yerden devam ederiz hayata, ölüme hiçbir zaman hazır olmadan. Hep semaya kalkar eller isterken ya da kaybederken. Neden en iyisi aranırken, hazır olamayız elimizdekileri kaybederken. Verene yeterince şükretmezken, olmayınca isteklerimiz neden yaparız kahır ve isyan. Acaba ne zaman hazır olacak insan, ömür sermayesi bitip tükenmeden.

  Hazır değilizdir ne davetsiz misafire, ne de zamansız çalan zile. Hiç düşünmeyiz ansızın gelecek acı bir haberi. Bir sevdiğimizin hastalılığı telaşlandırır yüreğimizi. Ölüm haberi mi? Sarsar bir anda tüm benliğimizi. Oysa yıldızlar gibi kayar gider, sevdiklerimiz gözlerimizin önünden, yokluklarına hiç de hazır değilken. Dostlar vefa bekler, öldükten sonra anılmak neye yarar. İnsan birlikte olunca değer görmek ister. Kaybedince bir faydası olur mu derin üzüntülerin. Çünkü gidenler bir daha dönmeyecekler.

  Hazır değilizdir ihanete, terk edilmeye, itilmeye, tek bir hatayla üzerimizin çizilmesine, dost bildiklerimizin acı sözlerine ve sitemine. Hiç de hazır olamadık, zanlarla yargılanarak itham edilmeye ve yanlış anlaşılarak küskünlüklere. Bütün yaşadıklarına inat, bir çıkış yolu arar insan, fakat çoğu zaman onu bulamaz. Bazen kaçmak ister gidebileceği kadar uzaklara, arkasına dönüp bakmayı düşünmeksizin. Aslında hiç de kolay değil çekip gitmek, bütün kapılar kapanmadan. Belki de bir kaçıştır, inadına direnenlerden. Sessizce bir gidiştir, kimseye bir şey anlatamadan. Kalmak niye, çünkü ne kadar uğraşsan da yine üzüleceksin, yeterince anlaşılamamaktan.

  Yaşadıklarımız neden bu kadar acımasız yapar insanı. Üzülme! Seni anlayacaklar mutlaka vardır, hiç yalnız kalmayacaksın. Bir umut kalmamışsa anladım ki asla bir yere bağlanmayacaksın. İnsan gittiği her yerde kendine bulur bir değer. Kimse bir başkasına iltifat etmesin anlamıyorsa kıymetten eğer. Bir gün kaybedersen sanma ki tükendi ümitler. Her defasında açmalıyız kendimize temiz bir sayfa. Ve yeni bir şeyler yazmalı, silgiyi fazla kullanmadan.