O, Boğaziçi Üniversitesinde 35 yaşında ülkemizin en genç profesörü unvanını almıştı. İlk çocuğu aort damarından rahatsızlanmış, onu tedavi ettirmek için çok sevdiği kitaplarını satmak zorunda kalmıştı. Bu sıkıntıyı tam atlatmışken, 1991 yılında hayatının en büyük şokuyla karşılaşacaktı. İkinci çocuğu Nazlı dünyaya geldiğinde, onun Down Sendromu olduğunu öğrenince üzüntüsünden annesine göstermemelerini bile ister.

   Girdiği travmadan kurtulamayınca, o güne kadar ağzına alkol koymayan 37 yaşındaki genç adam, elinde içki şişesiyle sokak aralarında sızan biri haline gelir. Çocuğunu bir yere terk edip gitmekten, yeni bir aile kurmaya kadar farklı şeyler aklına gelir. Ondan kurtulmak için,  “Camı açık bırakın” diyen doktorlar olsa da, o bunu yapamaz.

  Kızını bir türlü kabullenmek istemiyor ve “Niçin ben Allah’ım” diye kaderine isyan ediyordu. Eşinin ısrarıyla bir Cuma günü namaza gider ve cemaatin en arkasına oturur. Hayallere daldığı bir esnada, fırtınalı bir havada keskin bir bıçağın üzerinden geçmesi gereken babasına, o istemediği kızı, ”Tut elimi baba, seni karşıya geçireceğim” diye seslenir. Sırat köprüsünden kızı sayesinde karşıya geçmiştir.

  Namaz bittikten sonra koşarak eve gider, kızı Nazlı’yı kucaklayarak ağlamaya başlar. Bu ağlayış O’nun hayatında yeni bir başlangıcın adıydı. Kariyerini, hayallerini bir tarafa bırakarak, kendisini kızına adamaya karar verir. Sırasıyla İngiltere ve ABD’ye giderek, kızının eğitimi konusunda araştırmalar yaparak, iyi bir bilgi donanımıyla Türkiye’ye döner. Fakat o yıllarda ülkemizde henüz özel eğitim okulları bulunmamaktadır. Kızına kendi gayretleriyle özel eğitim vermeye başlar, öyle ki Nazlı 3,5 yaşında okuma yazmaya başlar.

    Ortaokul yıllarında kızını özel bir eğitim kurumuna götürürken, orada Yaşar Bey adında bir iş adamıyla tanışır. Engelli çocuğu olmamasına rağmen, çocuklara ritim dersleri vermektedir. Ona bu dersi görselleştirmenin daha faydalı olacağını söylemesi üzerine, Yaşar Bey “Bunu kim yapacak?” deyince, Genç adam hiç tereddüt etmeden “Ben yaparım” der ve çalışmalara başlar. Ritim üzerine internetten araştırmalar yapar, hatta Afrika danslarını öğrenir.

   Ve bir gün çocukların karşısına çıkarak dans etmeye başlar. Çocukların “Biz de istiyoruz” demesiyle onlara dans dersleri vermeye başlar. Bu gün hala “Düşler Âlemi” denilen yerde haftada iki gün dans ve ritim dersleri, bir günde İstanbul Ticaret Üniversitesinde öğrencilerine akademik dersler veren bu örnek babanın adı  “Prof.Dr. Mim Kemal Öke” dir.

  8,5 milyon, özel ilgi ve eğitime ihtiyacı olan insanın bulunduğu ülkemizde Mim Kemal Öke bizim için rol model insanlardan biridir. O’nun çocuğunun Down Sendromu olduğunu öğrenince yaşadıkları duyguların bir benzerini, ben dâhil eminim ki, milyonlarca insan yaşamıştır. Burada önemli olan, O’nun “Niçin ben Allah’ım” sorusuna bulduğu cevabı yakalayabilmektir. Keskin bir bıçağın üzerinden geçişi, sırat köprüsü olarak görmesini, eğer bizlerde algılayabilirsek, sanırım birçok problemi de aşma anlayışını kazanmış olacağız.

   Şu an, altı yaşında Down Sendromu kızı olan bir baba olarak, hem benim hem de binlerce ailenin kendilerine özel ve farklı bir hikâyesi vardır. Fakat bizlerin ortak noktası, çocuklarımızın özel eğitim alacağı bir okulun ilçemizde henüz olmamasıdır. Bu konuda Facebook ve twitter ortamında “Kozan engelliler Kampüsü” adında bir sayfa oluşturarak insanların dikkatini çekmek istedik. Lütfen sayfayı ziyaret ederek bize destek olunuz. Yetkililer mi? Onların bu isteğimize duyarsız kalmayacağını ümit ediyoruz.