Vermenin almaktan üstün olduğunu birçok insan bilmesine rağmen, vermek hep zor gelmiştir insana. Fazla değer verip, bağlanmışız elimizin altındakilere. Hiç kaybetmeyecek gibi aşırı sahiplenme tutkusu, esir almış sanki tüm benliğimizi. Bunu yapmakla da Allah"ın bize verdiklerini unutmuş oluyoruz haliyle. Oysa bize verilen her şeyi, asıl sahibinin isteğine uygun tasarruf etmeliydik. Hangi endişe ve ince hesaplar, bizlere bunu yaptırmaktan alıkoymakta acaba. Oysa Allah için verdiğinden dolayı malı eksilen veya fakirleşen tek bir insan olmamıştır bu güne kadar.

   Allah için vermek ne büyük değer katar insana. Onun için veren el, alan elden daima üstündür toplum nezdinde. Vermenin neden üstün olduğunu ve verenlerin nelerle müjdelendiğini anlayabilseydik, Allah resulü ve ashabının ahlaki meziyetlerini anlayacak, böylece birçok dünyevi yükü omuzlarımızda taşımayacaktık. Ve sahip olduklarımızdan bize ait olanların sımsıkı tuttuklarımız değil, Allah için verdiklerimiz olduğunu bilecektik. Peygamberimiz (sav)"in; Allah için sahip olduklarınızdan neler veriyorsunuz?” hitabına, malının yarısını veya tamamını verdiğini söyleyen Hz. Ömer ve Ebu Bekir gibi insanların veren el olma yarışını inanın anlama bahtiyarlığını kazanacaktık. Ayrıca İnanmış bir insanın özelliklerinden olan,”Kendilerine rızk olarak verdiklerimizden Allah yolunda harcarlar.”(Bakara/3)  ayetin muhatapları da olmayı hak edecektik

  Şu husus özellikle iyi anlaşılmalıdır ki, veren el olmak birilerinin sürekli vermesi, bir takım insanlarında hiç çalışmadan kendilerine verilmesini beklemesi anlamına gelmemelidir. Çünkü İslam toplumunu oluşturan fertler, çevresine yük olmamak için daima üretici, çalışkan,  ihtiyaçlarını karşılayacak kapasitede olmalı ve bunun sonucu olarak da veren el konumuna gelmeyi hedeflemelidir. Nitekim kişinin çalışmasına rağmen başkasına muhtaç olması, hiçbir şey yapmayıp, başkalarının yardımını isteme zilletine düşmesinden daha hayırlıdır. İşte İslam"ın veren eli alan elden üstün tutmasının bir nedeni de tembelliğin, miskinliğin ve diğer toplum fertleri üzerinde bir asalak mesabesinde olmanın önüne set çekmektir. Bunun gerçekleşmediği zamanlar da ise, ihtiyaç içinde yaşayanlara karşı toplumsal yardımlaşmayı bir hayat pratiği olarak ortaya koymayı sağlamaktır.