Üç senedir haftalık olarak, yerel anlamda bir gazete ve üç internet sitesinde yazılarım okuyucusu ile buluşmaktadır. Bu süre içinde yazdığım her konunun kaygısını ve sancısını yüreğimde hissettiğim için siz değerli okuyucularımla paylaşma ihtiyacı duydum.

   Her bir konuyu seçerken bazen bir eğitimci, bazen bir baba veya eş, bazen de sivil bir toplum kuruluşu yöneticisi olarak, insanlarımızı yakinen ilgilendiren her konuda bir sorumluluk taşıma bilinciyle yazılarımı sizlerin takdirlerine sundum.

   Bu haftaki yazımda ise, hem bir eğitimci, hem de engelli çocuğu olan bir baba olarak, kendi şehrimizde özel eğitime ihtiyacı olan çocuklarımızın ve ailelerinin pek çok insanın bilmediği yaşamlarını ortaya koymayı uygun gördüm. Çünkü ben de engelli bir çocuğumuz olana kadar bu insanların varlığını pek fark etmemiştim.

   İşte bu süreçten sonra onların yaşamının bir parçası olmaya ve bu insanların sıkıntılarını ailecek paylaşmaya başladık. Haliyle kendi çocuğumuzla birlikte, ortak kaderi yaşadığımız kişilerin dertlerini de dert edinmenin gereğine inandığımız için, bu insanlara nasıl yardımcı olabileceğimizin arayışına girdik.

  Ülkemiz genelinde 8,5 milyon engellinin olması, neredeyse her dokuz kişiden birinin engelli durumda olduğunu gösterir ki, bu durum sanırım birçok sağlıklı insanın bilgi ve ilgisinin dışında kalmaktadır. Bizi daha yakinen ilgilendiren yönü ise, 2012 yılı kayıtlarına göre Adana da 50 bine yakın engelli insanımızın olmasıdır.

   Kozan ilçemize gelince, 2013 yılı resmi kayıtlarına göre 451’i özel rehabilitasyon merkezlerinde, 217 öğrenci okulların kaynaştırma sınıflarında ve 43 öğrencide bir okulumuzun özel alt sınıflarında eğitim almaya çalışmaktadır. Kayıtlarda olmayan çocuklarımızı da bu sayılara eklersek, ilçemizde binin üzerinde engelli yavrumuz yeterli bir eğitim ortamından mahrum bulunmaktadırlar.

   Özellikle okullarda kaynaştırma eğitimi alan çocuklarımızın ve ailelerin karşılaştığı zorlukları bu sınırlı yazı ortamında ifade etmem zaten mümkün olamaz. Okullar da öğretmenlerimiz engelli öğrencilere kaynaştırma eğitimi vermekte zorlanmakta, bazıları ise bu çocuklarla karşılaşınca “Nerden beni buldu” der gibi bir yaklaşım gösterdiğinden ailelerin ruh dünyasını alt üst etmektedirler.

   Bütün bunlar göstermektedir ki, engelli çocuklarımızın ve ailelerinin sıkıntılarını bir nebze giderecek tek çözüm yolu özel eğitim okulu açılmasıdır. Burada tüm yetkililerden ricamız şudur ki, Kozan’a mutlaka bir özel eğitim okulu kazandırmalarıdır. Bu okulun bünyesinde Rehberlik Araştırma Merkezinin de olduğu bir yerleşke olabilir. Bu yerleşkede oyun alanları ve diğer sosyal etkinlik ortamları da oluşturulabilir.

  Tüm engelli çocuklarımız adına bu talebimizin bir an önce hayata geçmesi emin olun büyük bir önem taşımaktadır. Bu konuda yetkililerin bizleri anlayacağını umuyor, bu isteğimizin yerine getirileceğini de ümitle bekliyoruz.