Peygamberimiz eşi Hz.Aişe validemiz ile hane-i saadetlerinde bulunduğu bir sırada gelmekte olan bir adamı işaret ederek; ”Bu kişi kabilesinin en şerlisidir” buyurdular. Ancak adam geldikten sonrada ona samimi davrandılar. Adam gittikten sonra, Hz.Aişe eşine  bunun sebebini sorar. Peygamberimiz, ona iyi davranmasının ahlakı gereği olduğunu, fakat onu tanımalarını istemesinin nedeninin bu kişinin iyi davranmasını sonradan ailesine karşı istismar edebileceği endişesiyle olduğunu söyler.

    Peygamberimizin insanlar konusundaki suiistimal kaygısı kendisinden sonra ne yazık ki birçok üzücü olayların ve nihayetinde ise, günümüze kadar gelen toplumsal huzursuzlukların başlamasına neden olmuştur. Özellikle Hz. Osman’ın (R.A) hilafeti döneminde devlet işlerinde göreve getirdiği bazı akrabalarının istismarları kendisinin şahadetine kadar varacak bir takım olaylara neden olmuştur. İstismarın kötü bir örneği de Hz. Ali ile Muaviye arasında olan Sıffın savaşında olmuş, insanlar Kuran sayfalarını mızraklarının ucuna takarak, Allah’ın hükmünü istemişlerdir.

   Günümüzde ki istismar konusu ise, hayatın her alanında çok farklı şekilde karşımıza çıkabilmektedir. Aile içi yaşamdan, eğitim uygulamalarımıza, siyasetten ticari faaliyetlerimize kadar istismar edilecek pek çok konunun derin toplumsal sarsıntılarıyla karşılaşmaktayız. Buna zemin oluşturan bir takım nedenler elbette vardır. Fakat bunlar içinde en çirkini insanların iyi niyetlerinden faydalanarak aile mahremiyetlerinin, dini inanç ve yaşantılarının istismar edilmesi olsa gerek.

  Şu gerçeği görmek gerekirse, toplumun her boyutunda İnsanlar,  hoşgörü ve müsamahasını gördükleri kimselerin bu ahlakı özelliklerinden  faydalanarak, suiistimale yönelik bir tavır içerisine rahatlıkla girebilmektedirler.”Nasıl olsa bu insandan bana zarar gelmez, bana bir şey demez, nasıl olsa nazım geçer, bir şey olursa ben  bu insanı idare ederim” gibi bakış açısıyla insanların iyi niyetleri çoğu zaman istismar edilmektedir. Karşı taraf ne kadar tevazulu, hoşgörülü, sabırlı ve alttan alan bir tavır gösterirse, bu kimseler onların bu yönlerini kullanmaya yönelik daha fazla bir tavır içine girmektedirler.

   Böyle davranan insanların en çarpıcı örneklerini kurumsal ortamlarda görmek mümkündür. Çünkü millet olarak işleriyle duygularını her zaman birbirinden ayıramayan bir kişilik yapımız olduğu için, hatır gönül ilişkisi çoğu zaman ön plana çıkmaktadır. Bu nedenle hazırlanan pek çok mevzuatın gerekleri yerine getirilememektedir. İşin en dramatik yönü ise, bir yerde kendine yakın gördüğün, güvendiğin, yardımına ihtiyacın olan, iş yükünü hafifletmesini ve kurumsal verimin arttırmasını beklediğin insanların işlerini suiistimal etmeleridir. Yanılıyor muyum yoksa?