Söz ve fikir zengini bir toplumuz. Amacına ulaşmasa da her konuda genel de bir fikrimiz vardır. Yapılan birçok anketlerde fikrim yok veya kararsızım diyen insan sayısının çok düşük çıkması da bunun bir ifadesidir. Toplum olarak çok konuşmayı severiz. Hiç bir sözün altında kalmayız. Oldukça fazla kavram kargaşasıyla anlaşmaya çalışırız. Bazı sözler maksadı anlatmasa da biz anlarız. Örneğin “ne yapıyorsun?” Sözünden, bizim hal ve hatırımızın veya neyle meşgul olduğumuzun sorulduğunu biliriz. Cevap olarak, ya koşuşturmadan ya da mücadeleye devam ettiğimizden bahsederiz. Biz bu sözlerle muhatabımıza geçim derdine düşmeyi, sıkıntılarımızı giderme uğraşısını, hayat meşgalelerini veya sürekli çalıştığımızı anlatmak isteriz.
Hayat gerçekten koşuşturmayla mı ya da mücadeleyle mi geçiyor? Neden bu kadar koşuşturuyoruz veya kiminle, niçin mücadele etmek zorundayız? Tüm bunlar, yaşam için gerekli olan, temel insani ihtiyaçları elde ederek, onurlu bir hayat sürmek için mi? Peki bütün bunların için de karşılıklı paylaşma, yardımlaşma ve kanaatkâr olma düşüncesi var mıdır? Toplumsal dinamiklerimizi oluşturan, bir işin yardımlaşarak yapıldığı imece anlayışı, elde edilen mülk ve servetin hak sahiplerine paylaşımı, komşumuzun, akrabalarımızın, yoksul ve yetimin hakkı gözetilmekte midir? Misafirin nasibiyle gelir anlayışını, komşuya kokusu gitmiştir diye pişirilen bir yiyeceğin ikram düşüncesini taşıyabiliyor muyuz? Bunlar hepimizin özlemi değil mi? Toplumun manevi harçları bunlar olduğundan, yüzyıllardır çok büyük badireleri kısa sürede atlatma konusunda oldukça fazla örneğimiz vardır.

Bu gün geldiğimiz nokta da bu değerlerimizi çok fazla örselediğimizde inkâr edilmez bir realite değil mi? Aile içinde dahi, yaşam standartlarındaki farklılıklar insanların birbirinden uzaklaşarak bireyselleşmeyi, yardımlaşma ve paylaşma erdemlerinden uzaklaşmayı, hatta miras paylaşımı yaparken ailelerdeki parçalanmayı, hırs ve hakkaniyetsizliğe bağlı olarak da cinayetlerin kaçınılmaz sonuçlarını da beraberinde getirmektedir. “Komşu komşuya neredeyse mirasçı kılınacak sandım.” Buyuran peygamberi tavsiyeler unutularak, komşunun tavuğu komşuya kaz görünür, anlayışını izah etmek mümkün mü? Şehirlerimizde evlerin duvarları birbirine dayalı yapılırken, insanların birbirinden uzaklaşması, bir köy nüfusunun bir binaya doldurulurken, insani değerlerin içinin boşaltılması hepimizin yüreğini acıtmakta, toplumun geleceği konusunda endişe vermektedir Bir öğretmen arkadaşım asansörde selam verdiği komşusunun selamına cevap vermemesi üzerine, selam verdiğini hatırlatınca” sizin selamınıza karşılık vermek zorunda değilim?” diye cevap vermesini izah etmekte doğrusu zorlanıyorum.Yıllar önce görev yaptığım bir okulda ise, geçim sıkıntısından sürekli şikâyet eden bir personelin, bir gün okula almış olduğu yeni otomobilini göstermek için getirdiğinde; “ Hani sen sürekli maaşının yetmediğinden bahsediyordun, neden bunu aldın?” dediğim de, komşumun otomobili var, her akşam eve gelince bana gıcık vermek için korna çalıyordu, bende dayamadım aldım” demişti.Bu örnekleri sanırım çoğaltmak mümkün.

Elbette insanların ekonomik yaşam standartları farklı olacak. Bunun neticesi olarak hayata yansımalarının farklı olması da yadırganacak bir husus değil. Bizler bu farklılığı toplumsal bir imtiyaz, bir övünme, kibir vesilesi ve buna sahip olmayanlar için psikolojik bir baskı haline getirirsek elbette, zihinsel çatışma ortamı oluşturarak, huzurlu bir toplum olma şansını da kaybederiz. Böyle olunca da birilerinin uykuları sahip olamadıkların dan dolayı, kimilerinin de onları başkalarından nasıl koruyacağı endişesinden kaçacaktır. Lüks semtlerdeki gösterişli villalara giren hırsızların, işleri bittikten sonra” paylaşmak güzeldir” yazısı bırakmalarını, gasp edilmiş hakların üzücü mizahi bir anlayışı olarak görmek gerekir sanırım.

Adil ve dürüstlüğe dayalı, tertemiz bir toplum için,” evet paylaşmak güzeldir.”