Zamanla alışamamaya  alıştık. Anlayacağınız durum vaziyet bu kadar zor.  Yaşamaya zorunlu tutulduğun durumları duyguların, karakterin kabul etmiyor. Ama bunları yaşamak zorunda oluyorsun. Bütün olanlara alışamıyorsun fakat alışamamaya alışıyorsun. Zorluklar tam da bu ince çizgide başlıyor. Alışmaktan daha kötüdür bu durum inanın.

 

 

Bir kız çocuğu düşünün. Annesi ve babası ayrı yaşıyor. Babası sıkıntılı bir tip. Annesi kırılgan. Temiz. Tertemiz. Kavgaları bitmiyor. Çocuk bu ortamda yetişiyor yıllarca. Sonunda boşanma ve göz yaşı. Eksiklik. Koca bir eksiklik. Yarım kalmışlık. Özlem, öfke, arada kalma bunların yanında ergenlik dönemi, yetişme ortamı, yaptığı hatalar, yüklendiği sorumluluklar? Bütün bunlara zorunlu tutuluyor bu kız çocuğu. Alışamıyor. Çoğu kez var olmasını sorguluyor. İşte çok güzel bir alışamamaya alışmışlık örneğidir bu.

 

 

Erken olgunlaşıp bir yandan da çocuk ruhunu canlı tutmaya çalışırsın. İnsanların hayranlıkla baktığı o güzel kahkahaların ardında yaşanmış üzüntü, kırgınlık, eksiklik vardır. Zordur bu durum. Güvenemezsin öyle herkese. Kıskanırsın sevdiğini çünkü bir kez daha kaybetmekten korkarsın.  Anlayacağınız zordur alışamamaya alışmak.

 

 

Size tavsiyem alışın. Hayatın gerçeği budur. Sevmeyi deneyin bu kalpsiz dünyayı. 

Son olarak çok sevdiğim bir sözüde paylaşmak istiyorum 

 

Zira bizler,

Gerçek hayatla bağını bir şekilde koparmış, yarım yamalak yaşayan insanlarız...

 

 

DOSTOYEVSKİ