""Nisan, bir çocuk gibi,
Çiçeklerle tozlar üzerine hiyogralifler yazıyor.
Onları siliyor ve unutuyor.""   Rabindranath TAGORE

Nisan en acımasızıdır ayların.

Nisan; toprağın altında kalmış, karanlıkta ve soğukta…

Cümle tohumların isyanıdır.

Tohum ne kadar küçük olursa olsun içinde hep bir hayat vardır.

İnsana adanmış, isyana bulaşmış.

Her isyanda havanın yardım ve yataklığı, güneşin tahrik ve kışkırtıcılığı…

Her isyanda biraz kan vardır.

*****

Nisan; unutulanların unutulmuşluğa, bekleyenlerin gidenlere ilk karşı duruşu…

Nisyanın insanı çepeçevre kuşatmasına, aldatılmışlığına ve aldanışına isyandır.

Tohum; önce kendi elbisesini sonra.. yırtarken toprağı ..başı öndedir.

Diktir.

Bilir, bu isyanla biten toprak esaretinin yerine şimdi güneşin özgürlüğü gelecektir.

Toprağın siyah örtüsünden kurtulmuştur ama güneşin serptiği sarı ağlardan asla kurtulmak istemeyecektir.

Oda her insan gibi…

Güneşin altında ölecektir.

Bu ölüm; bedeli can ile ödendiğinden, hiç bitmeyecektir.

*****

İnsan"ın isyanı ise nisyanla başlar…

Her şeyi an be an bilen, gören, kayıt altına alanı, kaydedicilerin rabbini unutarak gömer kalbini toprağa…

İnsan.

Tohumun toprağa isyanı kızdırmaz insanı, insanın nisyanı gazaplandırır yaratıcıyı…

Üzer.

Âşıkların kalp ağrıları vardır birde Nisan"da depreşen, delişmen…

Yakar.

Sevgi sözleri, aşk yeminleri, sevda vurgunları vardır daha

İşkenceyle söyletilmiş gibi..apansız unutulan.

İlk onlar uçuşur rüzgârla, dağlardan ovalara her Nisan.

İsyandır,ağrıları artıran..kabukları kanatan.

İnsanın yalnızlığına yakılan türkü nisyandır.

Yeşilin her tonuna bürünmüş Nisan.

Genç, dişi, ıslak, esmer ve insandır.