Eylül;  Adana’dan Narların ‘’veda busesiyle ‘’ göçer her yıl.

Gününü, yönünü çocuksu şımarıklığa bırakmış ılık yağmurlar gibi…

Eylül’de hissedersiniz teninizdeki ter ile yağmurun aynı ateşten geçtiğini, aynı suyu içtiğini.

Teriniz Eylül’ün yağmurunda yıkanır. Eylül Adana’dan giderken…

Sokakları tozutan, balkonlardaki çamaşırları bayraklaştıran, serseri rüzgârlardır Eylül’ün gidişi.

Çamaşırlar kadar iplerde korkarlar onun gidişinden

Acıtır çünkü.Sarsar.Çırpar…

Trabzon Hurmasının sarımsı gülümsemesi Eylül’e vedanın ikinci şartıdır Çukurova’da.

Adana’da.

Göğün sarılığını önce Nar almıştır, sonra Hurma.

Kalan sarılığında sahibi beklemektedir sırada Naranciye (Turunçgiller)…

****

Eylül yazdan kalanların ‘’bağ bozumudur.’’  Yazın yüzünü alelacele yıkayarak gider Eylül.

Aşığın damarındaki kan gibi çekilmiş ‘’göl ve ırmak sularının’’ dua halidir.

Okul önlerinde yeni başlangıcın heyecanı, Yaylalarda sekiz ay sürecek hüzün…

Eylül dünden yarına sürgün…

Eylül paslı bıçak gibi geçer hayatlarımızın ortasından.

Kavun karpuz el ayak çeker ortalıktan usulca.

Toprak kazılmak ister, sürülmek ve tohumlanmak…

Eylül’le yâda Eylül ertesi…

Her heves yarımdır, her bakış puslu, her dokunuş tehlikeli

Eylül elveda derken…

Ya Eylülsünüzdür Adana’da her mevsim.

Yâda Eylülden erken.

****

Pamuğa ağıt yakılırdı eskiden toplayıcıları insanken

Hat arası karpuzlar gülümserdi öğle sıcağında

Yâda yemek sonrası kanal sefası. Hepsi vardı yaşardı. Düne kadar.

Ekim’de başlara tülbent üstünden kurşun dökülür, kulunçlar hacamata yatardı.

Eylül çocuklara dedelerinin ömrü kadardı.

Eylül bütün bunları doğurdu ve yuttu.

Eylül Ağustos’u uğurlarken daha Ekim’i unuttu.

Bir Eylül daha çıkıyor hayatımızın çevriminden…

Bir Eylül daha ölüyor.

Bir Eylül daha eksiliyor hayatımızın yörüngesinden

Bir Eylül daha gidiyor…