Akıl kuşatmadığı şeyleri anlayamaz, anlamadığı şeyleri anlamlandıramaz, anlam katamadığı şeyleri mantıktan nutka (dile) aktaramaz.

Mevlana hazretleri  “dil dişin ağrıyan yerine dokunur”  buyurur.

Dile gelenler gönülde pişenlerden oluşur aslında. Her yürek bir ocak yâda tandır gibi sürekli yanan ve düşünce sacı üzerinde bir şeyler pişirilen bir “ocak başıdır.”

Yürek; söz, naz ve niyaz makâmıdır.

Dil, yürek deryasından gelen duygu-akıl dalgalarının, dövdüğü-vurduğu kıyıdır, sahildir.

Sahil karada olanla denizde olanın buluştuğu yer.

Sahil Arâftır.

Kara taraftır hep, benzeten, tanımlayan, tartan, ölçen... Deniz bitaraftır, naiftir naziktir, olduğu kabın şeklindedir.

Sufiler: “Nutkumuz katığımızdır derler.”

Abdalân ise;” ekmeğimiz aşkımızdır derler.”

Ya senin ki hangisi Talib?

****

Kılıçlarla dolu cenk meydanında gözünü kırpmayan serdengeçtiler, kalplerin kalkan, kelamın mızrak olarak kullanıldığı bugünlerde, atlarını ileriye mi sürmeli, geriye mi?

Şimdi savaş küffarlarla değil, saf tutan dostlarla…

Arâf’ı hep bir meydana bakan dağ sanmıştım ya.. iki tarafı da gördüğüm, hiçbir tarafta olmadığım…

Değilmiş.

Arâfta tarafmış, bu savaşta.

Her insan kendisinden, karakterinden, kaderinden, kelamından inşa edermiş kendi Arâfını.

İnsan nefes alıp vermekle; yaşamakla inşa edermiş tarafını.

Tercihlerimiz seçimlerimiz olarak düşmüş kayda. Her tercih sırtlanmış bedenlerimizi, ruhlarımızı almış gelmiş “an’a” zamana…

Ben dünkü yediklerimden bugünkü rızkımı, dünkü dediklerimden bugünkü kaderimi imar etmişim, ne fayda.

Biz Araf’tır diye taraflarımızı büyütmüşüz gözümüzde. Salladığımız beşikte geçmişimizi sallamış, geleceğimizi beslemişiz.