Değilmiki, Eylül ardında kamçılı rüzgârlarla gelen bir “ kara habercidir.”

Hece’leri dağıtır harf harf…

Cümleleri parçalar; özne, yüklem, tümleç, fiil…

Eylül, “ en sevimlisi ” cellât taifesinin, en kaçınılmaz, en karşı konulmaz, en onulmazı…

Eylül; kanatmaya, kabuk kavlatmaya deği,l bizatihi yaralamaya, yara açmaya gelir, yaralar…

Eylül, kopacak kıyametin “ sur ” sesi, başlayacak savaşın “ taciz atışıdır.”

Bir romana adını vermiştir de Eylül, bir öyküye adını verememiş, yetimdir.

Eylül; ayrılıkların koynunda büyümüş, ama kimseyi koynuna almamış üvey annedir.

Eylül’ün pudralı yüzüne, savrulan saçlarına bakmayın, aslında; “ölüdür. “

***

Melankoliklik Eylül değil de nedir? Eylül melankolinin hem okyanusu hem limanıdır.

İnsan olacaksa Eylül’de, buhurları sönmemiş aşkların melankolisine düçar olmalıdır.

Burcu melankoli…

Rengi “ Sarı “ ise bir şehrin, adı da Eylül olmalıdır.

Sokaklarında “aşk idamlarının“ boy verdiği, gençlerin başını döndüren, Kırlangıç yürekleri telaşa gark eden Yaz’ın veda busesisidir Eylül.

Eylülde ölmek sıradandır.

Özellikle; ormanda, kırlarda, dağlarda, vadilerde ve yaylalarda…

Eylül, ölmenin has adıdır buralarda.

Asıl şehirde ölenlerin anıt mezarları olmalı Eylül’de.

Eylül, şehrin ortasında, şehir Eylül’ün arkasında…

Ölümle üleşirler hayatın yarısında.

***

Eylül ölümdür.

Eylül ayrılıktır.

Eylül Türbedârdır.

Her ne ki; Eylülsüz kalmıştır.

Bahtiyârdır…

Ölümden gayri her şeyden haberdardır.

Eylül, boğularak ölürken görülen son düş,

Sevgiliye hatıra bırakılan son gülüştür…