"Yaşamın ilginç yanlarından birisi de, en iyisinin dışında bir şey kabul etmeyenlere genellikle en iyiyi vermesidir." Demiş Somerst Mougham. Evet mücadele etmek güzel! Bazıları rahatlarını kaybetmemeleri için onurlarından olurlar, bazıları da onurlarını kaybetmemek için rahatlarından olurlar. Sanırım ikinci grubu bulmak ve onlarla birlikte ateşe karşı koşan pervane olmak gerekiyor .Hayatın acımasız çarkları arasında ne kadar iyi olunur ya da en iyiye ulaşmak ne kadar yorucu olur, bu gayrete mukabil Yaradan"ın takdiri.

          İyiyle kötü; nefisle şeytan, gün  ortalarında karşılaşan  ikişer sevgili gibi göz ucuyla süzerler birbirlerini. Başarı merdivenlerini çıkarken aralarındaki fark bir karar vermek kadar temel ve gözlerimizi açmak kadar basittir. Sabır en büyük erdemdir. İlmek ilmek hayatı dokur alt bilincimize. Sabırla, sebatla yoğrulan dimağlar çabalarının ziyan olmayacağını bilirler.

          Kaygı, yarının acısını almaz, sadece bugünün neşesini götürür. Fırsatlar anlıktır ve fırsat bazen gözümüzün önünde ısrarla gülümse de biz karanlık derin kuyularda geziyor göremiyor olabiliriz.

          Bazen çok büyük işler yapmaya gerek yoktur, var olan basit şeyler üzerinde revizyona gitmek, edilmemiş bir telefon, yazmayı ertelediğimiz bir not, taktir etmediğimiz bir iyilik, bir bakış, küçük bir nüans, dudaklarının kenarında birikmiş bir tebessüm, lüzumsuz bir sitem, kabullenememe, kurallar zinciri ve kusursuzluk mücadelesi benzeri tanımların, gölgelerin dansı gibi soğuk taş duvarlara yansımasıdır; iki kişilik yalnızlıkların öznesi.

          İnsanlar ne kaybettiklerini yaşamış olduklarının paydalarına bakarak anlarlar. Görmek istemeyenden daha kör olunamayacağına göre, ısrarlı ve kabule hazır olmakla düş kırıklıklarını asgariye indirmek gerekir. Biraz vermeye razıysak, hayal edemeyeceğimizden fazlası zaten bizimdir.

Yalnızlık iki kişilik değildir.