Ha unutmadan bu arada tam da yazının bu bölümünde belirteyim, benim işim Reklam, yani Reklam Ajansım var.

Dönelim konumuza: her şeyin bir ölçüsü vardır kardeşim, bu kadar da abartılmaz, abartılmamalı… Yaşadığın sokağın köşesine bir reklam panosu, ortasına bir reklam panosu, sonuna da unutma, otobüslere, binalara, evlere, araçlara, bastığın yerlere, direklere hatta (son okuduğum haberden yola çıkarak) herhangi bir vatandaşın suratına, reklamı ömür boyu taşısın diye dövme yaparak.

Tüket, satın al, kendini  sev, satın aldıklarınla "kendine" sevgi aşıla, kendini rakamlarla tart, paralarla değerlendir, reklam markalarıyla konuş, belki değerin artar!

Biriktirdiklerimizden yana dertli değiliz. Biriktiremediklerimiz esas sıkıntımız. Rakamlarla ölçülü hayatımıza belki bir anlam katar diye ha bire alıp biriktiriyoruz. Asıl sorunun başkalarının çok, bizim az biriktirmemizden kaynaklandığını düşünüyoruz. Ölçülebilenden yana sıkıntımız yok, her şey ortada, varsa yaşanabilir bir ev, araba, bilgisayar, telefon… Liste uzayıp gider! Bizden mutlusu olmaması gerekirken biraz daha fazla kaygısıyla harcadığımız kulluğumuz, sağlımız, enerjimiz, sevdiklerimiz, anne / baba olmaklığımız, komşuluğumuz, apartman sakinliğimiz, dünya yaşayanı olmamız…!

Rakamlar reklamlarla göktaşı gibi düşüyor hayatımızın ortasına! Kazanabildiklerinle sevdiğin kendine, sıcacık odanda, son model televizyonunla verilen son habere de göz atmak düşer sadece! Dünyada saatte 300 çocuğun açlıktan öldüğü haberini alelacele izler, Güney yarımkürede hayvanat bahçesinde hayvanlara yapılan dondurma servisini uzun uzun seyredebilirsin.

Seyirlik gözlerin reklamlarla örülü hayatında kendini sever ve sevindirirken, başkalarına el uzatmadıkça bütün sevgilerden mahrum kalacağın trajedisini sunar sana!