Birlikte Yaşamayı becerebilmek için, iyi niyeti şiar edinen bir yaklaşımla atılan her adım "vatan haini" damgası yedirmeye yeterli oluyor.Yaftalamanın haddi hesabı yok! Konu hassas, konu yıpratıcı, konu acıtıcı, üzücü, konu bıçak sırtı… Her kafadan bir ses çıkıyor! Biri hain, ötekisi yandaş, bir başkası "vatanını kökünden dinamitleyen" diyor, çözüm odaklılara. Muhalif sesler, dindirilemeyen gözyaşlarının denizinde boğulmayı seçiyor.

Yıllar birbiri ardı sıra inanılmaz bir serilikte geçiyor. Doğduğumuz yıllarda başlayan bu cepheleşme, bu hizip rüzgarı, binlerce şehit kanıyla yıkanmakla kalmadı, 90"lı yılların gençlerinide yutmaya başladı. Bitmesin mi artık?

Bulanık havadan faydalanan Kurtlar misali durumdan vazife çıkarmaya çalışan, Siyasal Rant Mensuplarının, Kurt değil Çakal oldukları er yada geç anlaşılacak. Muhalefet olmak ses yükseltmekten çok öte bir şeydir. Amaç hakkıyla muhalefet etmekse önce bu açılımın sınırları sorgulanmalıdır, sonra bu ülkeye barış, hoşgörü, sukünet getirmesi için zekice manevralar yapılmalıdır.

Etnik kimlik, milli kimlik karşıtıymış gibi gösterildiği müddetçe ve birileri bu durumdan nemalandığı müddetçe, sıkıntılar sürecek. 25 senenin adı var! Hala kan ve gözyaşı devam ediyor. Bu akan kanın durmasını hepimiz fazlasıyla istiyoruz. Ortak müşterekler ve umutlu günler istiyoruz. Orkestra şefi denilen Sayın Gül, yeni açılımın ilk adımlarını mübarek günlere denk getirdi. Sağduyulu, insanca ve adilane çözümler bekliyoruz.

Hala umudumuz var… Beklide barışa çok yaklaşmışızdır. Fahri Işık"ında değdi gibi:

Bir bedene aşk ateşi dolmasa

Sevda yolu bir menzile varmasa

Yaşanır mı hayat, umut olmasa

Umut fakirin ekmeği, ye Memet.