Show TV"de yeni başlayan "Bu Kalp Seni Unutur mu?"  isimli dizinin dikkat çeken fragmanlarıyla meraklanmış, uzun zamandır yayınlanmasını bekliyorduk. Film başladı. Her karesini ürpererek izledik. 80"lerde yeni doğmuş olan bizler, ailelerimizden ve komşularımızdan dinlediğimiz, ilk gençlik zamanlarımızda kitaplardan okuyup " bu kadarda olmaz" dediğimiz  "kayıp kuşak"  hikâyelerini görselleştiren filmle yeniden geçmişe döndük,  işkence sahneleri korkunçtu!  Bu eziyetler "yan komşunuza, okul arkadaşınıza, sevdiğiniz adama, annenize" sırf düşünceleri ve yaşamsal hedefleri uğruna nasıl yapılabilirdi! Orta yaş üstü birçok insanın çok kullandığı "gâvur" kelimesine atfen aklıma en önce gelen şey: bu kadar işkenceyi  "gâvur" bile yapmamalıydı… Neden birbirimizin canını bu kadar acımasızca yakmıştık;  gerçekten anlamak güçtü!

       Filmin sonunda yönetmenin imzasını bekledik, yapımın Tomris Giritlioğlu"nun, senaryonun ise  "Hatırla Sevgili" dizisinden hatırladığımız Nilgün Önek"in olduğunu öğrendik. Birçok "dönem"  dizisinin başaramadığı mekân uyumu, kostümler, aksesuarlar, doğal yaşam alışkanlıkları, fazlasıyla ince düşünülerek hazırlanmıştı ve gerçeği yansıtmak noktasında başarılıydı.

       İlk bölümden anladığımız (diğer bölümlerde değişir mi? Bilmiyoruz) sadece bir kesimin haklılığı üzerine değil, iki cepheden de farklı görüşlerden gençlerin ezilmişlikleri üzerine kurulan bir senaryo vardı. Bu adalet terazisi bu kadar hassas olabilecek mi? 12 Eylül gerçeği geçmişe saygılı ve ölçülü nasıl anlatılabilir ve buna yürekler dayanır mı? Dizi filmin gelecek bölümlerinde bu sorular kalite düşmeden cevaplanabilecek mi?  Bunları göreceğiz.

       Hayatım boyunca hep söylediğim "12 Eylül döneminde iyi ki genç değildim,  bu bizim kuşağımız için bir şans" sözünü bir kez daha anımsayarak yazıyorum. Hayat ciddi acılarla dolu ve muhakkak her can acısı bir tecrübe! Bu karanlık yıllara tanıklık edenlere saygılarımı arz ederken bu kadar ağır yüklerin hiç kimsenin üzerine yüklenmediği bir Türkiye isteğimi yineliyorum.