Siyah önlüğün beyaz yakayla tamamlanması demekti çocukluğumda öğrenci kıyafeti. Bir göz odadan ibaret kantinde simitle şalgamın yada Ankara Gazoz"unun tadı, çocuk kahkahaları, yarışmanın, paylaşmanın, eğlenmenin, öğrenmenin derin hazzı ve bugünlerden çoook farklı zil sesi! Çocukluğum ve dahi öğrenciliğim… Güzel günlerdi vesselam!

Okula gitmek için servis araçları beklemez çantamızı kaptığımız gibi düşerdik yollara…

Kâğıttan değil kartondandı karneler ve el yazılarıyla doldurulurdu "pekiyi" yazan bölümler.

Sahiciydi ve samimiydi pek çok şey...

Zamanla kantinlerde satılan ürünler çeşitlendi, ziller değişti, servis araçları olmadan okullara gidilmez oldu, karneler bilgisayar çıktısı transkriplere dönüştü. Siyah önlükler mavilere, mavi önlükler formalar dönüştü. Bugünse tartışılan konu: okullarda kıyafet serbestiyeti. Denenmemişi denemek bir tedirginlik oluşturuyor kabul; ancak standartlaştırmanın ifade ediliş biçimlerinden biri olan üniformaya sırf muhalefet olmak adına bu kadar sıkı sıkıya sarılmakta neyin nesi!

Sosyal medyada hergün "zengin çocuğu marka giyecek, fakir çocuğu aynı elbiseyle hergün okula gelerek üzülecek" tarzı paylaşımlarda bulunanların benim çocukluğumdan ne kadar farklı bir çocuklukları oldu gerçekten merak ediyorum. Sıra arkadaşımın çantasının markasını hatırlamıyorum yada hergün aynı ayakkabıları mı giyerdi, hırkası marka mıydı yoksa annesi mi örerdi?

Sınıfa müfettiş girmeden önceki heyecanımızı, halk oyunları yarışmasında yada bilgi yarışmasında heyecanımızı yatıştırmak için, birbirimizin elini sıkıca kavrayışımızı, öğretmenimizin bir anne şevkatiyle  bize bir şeyler öğretme gayretini, sınıfımızdaki bedensel engelli arkadaşımıza tenefüse çıkması için yardım etme gayretindeki yarışımızı, sahiciliği ve samimiyeti hatırlıyorum öğrencilik günlerimden.

Şekilcilik üzerinden kavgaya tutuşmak yerine özü beslesek ve sahiden samimi ilişkiler geliştirebilen özgüvenli bireyler yetiştirsek yani zarftan çok mazrufa odaklanabilsek eminim su akacak ve yatağını bulacak.