Dicle"ye sırtını dayamış dörtbaşı mamur yalnızlıkların diğer adıda hüzündür.

Gizli yenilgilerin baharı sırtında taşımış taze umutları çiçek açarken, çelik duvarlarımızı kaldırıp atmışız…

Ömür denilen sermaye tükenirken, değişkenleri sorgulamanın acımasızlığıyla tüm düşüncelerimizi beynimizin ince kıvrımlarındaki darağaçlarında sallandırmışız.

Baharı umutla anmışız, geleneksel siteme inat…

Kalkan eller, atılan sloganlar, emek, dayanışma ve dahi taksim! Az kaldı… Bugün kalemimden 1 Mayıs damlatmak istemiştim; cemre sızıları engelledi! Düşündüm, baharı, yalnız bir baharı anlatmadan, anlatamadan, sivil toplum naralarına kurban olmuş bir yazı haksızlık olurdu uzun hayat soluklanmalarına.

Baharı umutla anmışız, yarım hüzünlerin katığı gibi…

Ciğerleri yakan bir oksijen enerjisiyle derin derin…

 İliklerimize işleyen, korunacak saklanacak…

Günbatımları  gündoğumlarıyla dans ederken umudun adı!

İşte o BAHAR.