Aslında hayâl gibi geliyor  yaşadıkları insana. Bu nasıl olur? dediğimiz  pek çok şeyi,şaşkınlıkla yaşıyoruz mesela. 

 

 Var olup, yok olanları, varken hiç yok olmayacak gibi yaşayanları görüyoruz örneğin. 

 

Bazen  'şu nerede' diye göz gezdirdiğimiz ve aradığımızın o olmadığını gördüğümüzde,içimizi büyük bir hüzün kaplıyor. İşte bu hüzün,  kendi sonumuza yaktığımız ağıttır mesela. 

 

Buna rağmen çaresizliğin verdiği "elden hiç birşey gelmeme "duygusu bizleri beklemekten başka yola sürüklemiyor malesef. 

 

Neyi beklemek mesela? Şöyle ki tam sevinçli bir anda kötü bir şeyi düşünmek gibi bir şey bu! İnsanın bütün duygularını  perişan ediyor. 

 

Yani bu duygu,hayatı zindan ediyor insana! İşte bu his alıp götürüyor içimizdeki yaşama isteğini. İşte bu his uyandırıyor bizdeki dünya gerçeğini.