Önemsediğimiz şeyler tarafından da önemsendiğimiz inancını koruyabildiğimiz kadar mutlu ve huzurlu kalabiliyoruz.Bu inançla, hiç bir fedakarlık yormuyor gönlümüzü...

Hiç bir zorluk yıldırmıyor bedenimizi...Bu inançtan aldığımız doyum harekete geçiriyor, ruhumuzu ve vücudumuzu dinç tutan ne kadar güzel duygu varsa...Hepsini en üst noktasında yaşıyoruz ve yaşamakla kalmıyor yine binbir fedakarlık ve zorlukla yaşatıyoruz da bu inancı duyduğumuz insana...Böyle bir inanç yerleşmişse yüreğine insanın...

Hasta bile olamıyor, ki onu bu denli önemseyen üzülmesin.En bitik haliyle bile yüreğinin, son bir defa daha çırpınıp onun yüreğini hep dinç tutmayı kendine en kutsal görev belliyor, ki sırf O güç bulsun.

Önemsendiğimize dair inancımız en büyük kuvvet belki de, hayatta herşeye rağmen kendini topyekün bir ordu gibi hissedebilmek adına...

Ve kanatları olmasına rağmen uçamayan kuşlara benziyor onun yokluğunda da insan...Görünüşte tastamam belki ama, ayaklarını yerden kesen o iç kuvveti artık yok.